Wanneer het warm is
in de stad
heb ik een hekel aan de mensen
De testoblasters
met hun strakke kaken
hun ellebogen
uit het open raam
Te korte rokken
boven kale kuiten
De kinderen
met hun gekweel
Het schaamteloze shoppen
en het luide praten
de honden aan een veel te lange lijn
Geef mij de winter maar
Morgen zal ik zijn
een leeg huis
met muren wit
als pas gestreken lakens
en geen beweging
in het water
dat als een straal
(zo onbeweeglijk)
de kraan uit komt
geen voetstappen
die klinken op de trap
geluiden doen me schrikken
zonder hoop
ik zal de ramen openen
geen wolken zien
en snakken naar de regen
om de stilte te verbreken
Morgen is er
nog een dag
zeg je
je liegt
er zijn geen
dagen over
er zijn geen
dagen meer
als deze
er zullen
er geen komen
Ik sluit mijn ogen niet
ik zal niet slapen
Maar morgen is er nog een dag
zeg je 
Je liegt
Ik moet de balken
in het haardvuur
gooien
ik moet de blaasbalg
op de wegkwijnende
vlammen richten
ik zal niet slapen
want er zijn geen dagen over
Ik moet mijn huis
nu op mijn schouders dragen
en in de aarde alles
wat teveel geworden is
begraven
Ik moet de noten
uit hun bolsters halen
en voedsel eten
dat ik nog niet ken
Ik moet mijn handen
in het koude water wassen
en zingen
tot mijn stem begeeft
Ik moet de rusteloosheid
niet verwarren
met verlangen
Ik moet mijn voeten warmen
bij het vuur
Op 11 november was ik, samen met Lies Van Gasse, Maud Vanhauwaert en Shqiponja Duro, te zien en te horen op de Vrouwendag: aan de muur, op het raam en op het podium. In hetzelfde gebouw was ook beeldend werk te zien van zes kunstenaressen.
De Vrouwendag ging dit jaar door op drie locaties in hartje Leuven. Ik las voor om 16u in het M – Museum, Vanderkelenstraat 28, Leuven. Meer info over de Nationale Vrouwendag vind je hier Lees verder
Ik maakte van de tuin
een wildernis
zodat ik
in de wildernis
kon denken
dat ik thuis was
Op zondag 6 november 2011 was ik te vinden op de 3de editie van de Vertelmarkt ‘Spreek en uw mond gaat open… in verwondering!’ op het De Coninckplein in samenwerking met de Stad Antwerpen, Sunshine Projects & Concerts en alle geïnteresseerden.
Zowel op het plein, in de bib als in diverse caravans kon je luisteren naar vertellers, dichters, muzikanten en het werk bewonderen van beeldende kunstenaars.
Van 15u30 tot 15u45 bracht ik op het podium op het plein de tekst: “Mijn leven in sprookjes”
Ze ligt wakker in bed
en kijkt hoe het dag wordt
Beneden hoort ze
de stemmen al praten
Ze wil niet bewegen
de droom niet verjagen
maar op straat rijdt
een fietser luid bellend
voorbij
Het rinkelen scheurt
de droomvliezen open
De beelden zijn vaag
en de stemmen zijn dwingend
Wanneer ze zich aankleedt
betast ze haar vinnen
Zij weten niets van de pijn
in haar benen
de vlammende messen
de gloeiende stenen
Zij denken dat ze
een kind van hen
is
Maar zij weet wel beter
“Of ik veel gelukkige mensen ken? Niet veel, nee. Ik ken wel veel mensen die hun ongeluk hebben getransformeerd in een soort aangename weemoed. Van een Zwitserse vriend heb ik ooit geleerd dat melancholie de depressie is die ja zegt tegen het leven. Een mooie uitspraak. En ja, ik ben zelf ook op die weemoedige manier gelukkig. Ik zou niet anders gelukkig willen zijn.”
Arnon Grunberg in DS Magazine 10 (29 oktober 2011)
Fragment uit het interview op Pinkwave (Radio Centraal) op 27 oktober 2011, waarin ik een gedicht voorlees uit “Soms gaan bomen staande dood“. Dit gedicht verscheen eveneens in de bloemlezing “Zacht gezicht aan zacht gezicht“, Uitgeverij Kleine Uil