materialist

Ik ben een materialist.

Ik hecht me aan Dingen. Ik wil dat ze hun maximale levensduur leven. Daarna leg ik me erbij neer dat ze eindig zijn. Niet eerder. Zo word ik in- en indroevig van slecht gemaakte dingen. Dingen die gemaakt zijn om te verkopen. Punt. Ze werken niet, ze deugen niet, ze zien eruit als het origineel, maar zijn het niet. Tangen bijvoorbeeld, waar je één keer een nagel mee uit een plank kan trekken. Hamers die hun kop verliezen bij de eerste slag. Fietsen waarvan een week na aankoop de remmen knappen en waar geen reserveonderdelen van bestaan. Als iets niet goedkoop gemaakt kan worden, maak het dan niet. Ik heb liever dat Dingen te duur zijn voor mij om ze te kunnen kopen, dan dat ik ze kan betalen, maar dat ze niet werken.

Wat ik koop – nieuw of tweedehands – of krijg – nieuw of tweedehands -, daarvan wil ik graag dat het meegaat. Want ik kan het niet helpen: ik hecht me eraan. Ik ben een materialist. Ik houd van de dingen in mijn omgeving, ik behandel ze met de egards die ze verdienen.
In ruil daarvoor wil ik graag dat ze doen waarvoor ze bedoeld zijn.
Helaas zijn er veel Dingen – of dingen – die dat niet kunnen. Ze zijn liefdeloos gemaakt om te verkopen, niet om te werken.
Maar waarom iets maken als het niet werkt? Waarom iets maken waarop je niet trots kan zijn? Waarom dingen de wereld in sturen die niet levensvatbaar zijn?

Dat begrijp ik niet – als materialist.

Mijn steelpannetje heeft het begeven. Het steelpannetje dat ik kreeg toen ik op kot ging. Het eerste Ding in mijn eigen keuken (die toen bestond uit één elektrisch kookplaatje zodat één steelpannetje dus ook volstond). Ik weet niet eens of het nieuw was toen. Misschien kwam het uit de keuken van mijn ouders. En nu, tweeëntwintig jaar later, is de steel afgebroken. De twee onderdelen zijn nog intact, alleen de samenhang ontbreekt.

En mijn eerste gedachte is: ik moet iemand vinden die het weer aan elkaar kan lassen. Want beide onderdelen kunnen nog eens twintig jaar mee – als de samenhang wordt hersteld. Dit Ding is nog niet aan zijn einde toe… Of ik ben nog niet toe aan het einde van dit Ding.

 

foto: steelpan - mjp

Eén gedachte op “materialist

  1. Hildegard

    Zo was er een snoeischaar die bij de eerste tak brak…

    En zo is er een pannetje dat al tien jaar dienst doet zonder steel…
    (Mijn vader heeft ooit de steel gerepareerd, maar na vijf jaar was de verbinding toch finaal doorgeroest. De steel is nu ‘klink’ van een zelfgemaakte kast van Jonathan.
    Kast en pan staan inmiddels op de drempel van happier hunting grounds, vrees ik…)

Geef een reactie