(c) tekening: Juliëtte Verberk

We wisten niet hoe mooi we waren
We schreven onze woorden in het zand
Ons onbewust van tij – of onbekommerd

We schepten water uit de zee
met onze handen – niets glipte
tussen onze vingers door, behalve

wat we al verloren waren, dat
leek ons veel – nu lijkt het
of we alles hadden –

Het is niet waar dat weet ik wel
maar laten we onszelf bedriegen
We wisten niet hoe mooi we waren